Iets later dan dat ik het willen schrijven, een verslagje over de Whisky Proeverij in Vroenhoven afgelopen zondag.  De hoofdreden hiervoor is dat gisteren voelde als een wederopstanding, bloedrode ogen, bleke huid op de plekken waar ik niet verbrand was door de zon. Foto's heb ik niet dus wat meer moeite met de tekst gedaan.

Ik zit nu naar het gezoem van de Airstill te luisteren die z'n best aan het doen is om versie 1.2 van Ijdele Hoop te stoken, glaasje Coal Ila Moch erbij en Youtube leert me hoe ik klonen kan maken van allerlei dranken.

Zondagochtend opgestaan en wat afmeldingen begonnen binnen te stromen, golftoernooi, gisteren feestje gehad en een mogelijke afmelding vanwege problemen met het spijsverteringskanaal (held dat hij wel nog gekomen is). Ik zag de spreekwoordelijke bui alweer hangen, naar buiten kijkende zag ik ook bijna de letterlijke bui hangen. Een grauwe lucht met een hint naar mogelijke druppels. Maar ergens is er ook geen beter weer dan dit om Whisky te proeven, voor mij het geen drank om op een terrasje te nuttigen maar met een beetje melancholisch weer smaakt het des te beter.

Langzaam begon het tijd te worden om nog een pinautomaat te zoeken, wat laatste dingetjes thuis te regelen voordat ik vertrok op een reis van smaken. M'n lever was al om genade aan het schreeuwen en het maagzuur borrelde ook al een beetje. Heerlijk gevoel van enthousiasme begon langzaam te komen als naderend onweer. Whatsapp begon weer, een collega stapte voor het eerst in twee jaar op de fiets om vanuit Station Maastricht naar Vroenhoven te gaan. Voor je hobby wat je moet overhebben.

Iets voor twaalf begeef ik me richting de brug, ik zie de kraampjes al staan en de flessen glinsteren van afstand, ik wacht even totdat de collega's arriveren. Op een afstandje zie ik ze het heuveltje opkomen en we begeven ons naar het terrein.

De eerste Whisky maakt veel voor zo'n dag, een Schotse, Ierse of misschien een Japanse? Ik heb stiekem een verrassing meegenomen voor de heren, Ijdele Hoop 1.0, voordat we richting de kraampjes lopen laat ik ze even proeven. De heren zijn onder de indruk, als ik een flesje over heb houden ze zich aanbevolen, stel je de teleurstelling eens voor toen ze het totaalvolume hoorden. Eerste discussie gaat over uitbreiden van de hobby want dit smaakt naar meer.

We begeven ons naar het terrein en stoppen bij een tweetal heren die van boven de rivieren komen, kraampje staat gevuld met drank van allerlei windstreken. Het oog wordt bij een collega getrokken naar een Amerikaans merk dat hem onbekend is, Koval. Een van de heren verteld ons dat er eentje tussen zit die gemaakt is van griesmeel, griesmeel herhaalt een collega en kijkt me vragend aan.Alles waar zetmeel in zit en wat diastatisch mout kun je vergisten antwoord ik als expert (hier gaat bluffen nog). We gaan alledrie voor wat anders, Griesmeel, Rogge en een Viergranen Whisky, zelf de Rogge Whisky gepakt.De eerste geur die mijn neus bereikt is van aceton, scherp en overduidelijk aanwezig. Qua smaak een prima Rogge Whisky maar toch niet helemaal mijn ding.

De griesmeel variant is verrassend zacht op de neus en tong, een van de weinige Amerikaanse Whiskies waar ik vrolijk van word (heb er ook nog niet zo heel veel gehad eerlijk gezegd).

We gaan door, nog zoveel kraampjes te gaan en volgens iemand van de crew hebben ze meer dan zeshonderd soorten Whisk(e)y daar en andere likeuren. Nummertje twee is de festivalbotteling van Bams Drankenhandel (die deze proeverij ook organiseert), cask strength 52%. Tiende festivalbotteling als ik het me goed herinner, denk witte wijn, citrusachtig en grastonen. Prima Whisky die we als zacht omschreven,
dat resulteerde in een omhooggetrokken wenkbrauw van de dame achter het kraampje. Hij is wel 52% he zegt ze, we knikken maar dat mag deze Whisky prima hebben.

De levers zijn bevochtigd en het is tijd om door te gaan, op een afstandje zien we een crémekleurige Morgan staan met Balvenie erop. De kerel die erbij staat herken ik van twee jaar eerder, vrolijke vent die zelf ook graag meeproeft. Daar aangekomen wordt ons de Balvenie 12 Years The Sweet Toast of American Oak aangeraden. Bij Balvenie staat een nieuwe master distiller aan het roer, of ja wat ons betreft
de propaanbrander. Een dame genaamd Kelsey McKechnie en dit is haar eerste uitgebrachte Whisky van Balvenie. Zoet en portachtig zijn de eerste smaken die ik proef, een Whisky waar je gewoon een glimlach op je gezicht van krijgt. Mevrouw, ik neem voor u mijn spreekwoordelijke hoed af, chapeau!

Het tempo gaat nu wat omhoog, we zijn toch al een half uurtje op het proefterrein en het duurt maar zes uur, we moeten opschieten. De eerstvolgende aantal Whiskies krijg ik onder de neus geduwd en de namen moet ik jullie schuldig blijven, aparte smaken kom ik tegen tijdens het proeven. Wederom aceton maar ook eentje waarbij de smaak wegtrekt naar iets wat ik alleen maar als melkzuur kan omschrijven, prima in bier maar hoeft niet in Whisky voor mij.

Wegens gebrek aan echte Highlanders (vermoed reisproblemen door de dreiging van de aankomende Brexit) zijn er doedelzakspelers uit Maastricht gehaald. Een zeer waardig alternatief kan ik jullie zeggen.

Een collega geeft aan dat hij moet gaan, zometeen speelt MVV tegen Roda en dat is toch wel een klassieker. We wensen hem succes en er bleef nog een tweetal over die stoutmoedig verder ging met Whisky proeven.

Nu zit er qua smaakvoorkeur tussen mij en de overige collega toch wat verschil, hij meer van het zachte en florale, ik meer van het geturfde, zilte en wat ruiger. We stappen nu ook af om steeds dezelfde te proeven. Tijd om los te gaan, op rap tempo beginnen de Whiskies zich af te wisselen met de verhalen over de Whisky, de ene nog mythischer dan de andere (verhalen van de kraamhouders wel te verstaan).

Aantal daar doen hun eigen bottelingen en zijn zeer bereid om erover te vertellen, The Ultimate Ballechin 2007Cask Strength is er zo eentje van, het verhaal erbij en de passie die ervan af spatte draagt zeer zeker bij aan de smaak. Deze schrijven we op voor als we een keertje geld over hebben, mij ietwat te prijzig om als grijpvoorraad te hebben.
We gaan door naar wat Schotse Whiskies, wat Islay Whiskies zelfs, ik zie de namen pronken van de stokerijen waar ik zelf geweest ben, Ardbeg, Bruichladdich onder andere. We raken in een nogal verhitte discussie met een oudere man die steevast beweert dat er maar 8 stokerijen zijn, Ardnahoe heeft nog geen eigen Whisky uitgebracht dus dat telt niet.
Natuurlijk een snel proeverijtje van de standaard Whiskies van Islay nu we toch daar staan. We beginnen wat rond te zwerven en ik zie eentje staan Port Askaig 100 Proof, dat was de naam het haventje waar we Islay op binnen kwamen, toch even snel proeven. Heerlijke rook die over mijn tong rolt, m'n collega duwt zijn uitgekozen Whisky onder mijn neus en instrueert me die te proeven heerlijk zacht zegt ie.
Mijn smaakpapillen zijn nog wat geweld aangedaan door het turfterreur van het en ik proef bijna niks meer.

Langzaam beginnen we de alcohol te voelen dus tijd voor een versnapering en wat water om nog een poging te doen m'n smaakpapillen te redden. Er staat een kraampje met gedroogde worst, dat wordt m dus. Een trio van gedroogde worst, fazant-cognac, hert en de ietwat minder dappere keuze van m'n collega, knoflook.

Er stond nog iets op Facebook herinnerde ik me over een primeur voor de Dutch Whiskyteers, bij een vlag van een Ijsvogel zie ik een gezicht dat hoorde bij dat bericht. Toch eens even kijken terwijl de collega rustig doorgaat met de worst te veroberen, neem z'n proefglas ook mee want hij leek ook weer dorst te hebben. Ik vraag naar de primeur en wordt geleid naar een aantal flessen die de Donderdag ervoor pas uit het vat gekomen zijn, een Whisky van Graanbranderij de Ijsvogel, eentje op Olorosso vaten. Maar geen finish, vanaf het begin erop gelegen wordt me verteld. Doe me twee glaasjes dan antwoord ik en terug naar m'n collega. Deze beviel prima dus we halen er nog eentje.

Nu op dit moment komt m'n collega met een idee wat toentertijd beter klonk dan nu, Aspergelikeur van witte asperges. Nu ben ik sowieso (foei als Limburger) niet de grootste fan van de witte asperge maar deze likeur wordt het niet voor mij. De smaak liet zich meer omschrijven als Asperge met Vanille, neus dicht en Ad Fundum.

Wéér water drinken om m'n smaakpapillen te redden.

Ik kom een oude bekende tegen die vaker Japanse uitwisselingstudenten rondleidt in Maastricht, hij wijst naar een kraampje en zeg daar staat een goede Japanse Whisky die moét je proeven. Mijn ervaring met Japanse Whisky beperkt zich tot een flesje wat ik hier heb staan, aparte smaken dus we lopen die kant maar eens op. Nu is mijn Japans wat roestig en moet ik de naam schuldig blijven, er zat iets van een Zilver Hert of iets op de fles. Heeft gelegen op Japans Eiken wordt me verteld, niet te vergelijken met dat andere spul hier. Inderdaad zit hier een aparte smaak, net als het flesje wat hier staat. Niet onaangenaam, zeer zeker niet. Jammer dat ik geen foto gemaakt heb.

De beslissing was nu gemaakt om te eindigen met rokerige Whiskies, alléén maar rokerig. Ardbeg An Oamocht de spits afbijten en toen ging het hard, iedere kraam langs en vragen voor een suggestie voor een rokerige. Mix van Coal Ila en Laphroag, Balvenie week of Peat, Octomore 7.2, Big Peat, Cooper's Choice (ben vergeten welke, sorry) volgen elkaar snel op.

Het zonnetje is ondertussen flink doorgebroken dus gaan we voor een dikke sigaar roken, veel proeven zal ik toch niet meer doen nu. Dik ding dat uit Nicaragua komt, als sigaretroker moet ik bij iedere teug me eraan herinneren dat het niet over de longen moet.

We beginnen over het werk te praten en welke dingen we gedaan hebben voordat we bij het huidige bedrijf kwamen te werken, op een gegeven moment is m'n collega een verhaal aan het vertellen over een 90-jarige dame die hij ontmoet had toen hij op een cruiseschip deed werken. Nu voordat ik verder ga, het wordt niks vies. Hij is het verhaal aan het vertellen dat een dame hem vaker een fles Remy Martin bracht als dank voor de hulp op het schip. Dus twee glaasjes Remy Martin 1738 en toasten op oude dametjes.

Het is half zes onderhand en nog genoeg muntjes over, tijd om ze snel op te maken. Meer dan suggestie rokerig? Prima doe me die maar en achterover gooien was het niet meer op dat ogenblik. Heerlijk, glazen werden ook steeds voller.

We eindigen terug bij de Morgan, toch nog een Port Charlotte pakken. Er komt een oudere man met z'n vrouw teruggelopen die ik iets eerder had gesproken over waar hij z'n proefglas kon halen, is het gelukt vraag ik hem. Met dingen vinden gaat het altijd goed antwoordt hij, behalve met die en hij knikt met z'n hoofd richting z'n vrouw. Klein momentje sta ik perplex en wil ik niet reageren, begint ie te schateren van het lachen en zegt ie dat ze toch niet goed hoort.

Terugkijkend een zeer leuke dag, ik merk dat ik meer oplet bij het proeven en ook van niet genoeg turfachtige gewoon vrolijk word. Volgend jaar weer!